تاثیر عفونت pneumonia chlamydia بر روی سلول هایth17 در آزادسازیil-17 در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس

مالتیپل اسکلروزیس (ms) یک بیماری التهابی تخریب کنندهء میلین سیستم اعصاب مرکزی است که به ناتوانی حرکتی و اختلال در عملکرد حواس منجر می شود. این بیماری معمولا بین 20 تا 40 سالگی بروز می کند و میزان ابتلای زنان 2 برابر بیشتر از مردان است. در بین عوامل عفونی نقش ویروس و باکتری بخصوص ویروس اپشتین بار و باکتری pneumonia chlamydia در القای خود ایمنی و بروز ms مورد مطالعه قرار گرفته است. pneumonia chlamydia یک باکتری گرم منفی و انگل داخل سلولی است که به دلیل نقصان تولید انرژی به سلول میزبان وابسته است. سلول های th17 رده جدیدی از سلول های th می باشد که il-17 و il-22 را ترشح می کنند. سلول های th17 در کموتاکسی نوتروفیل ها و پاکسازی باکتری خارج سلولی نقش دارد. بعلاوه، سلول های th17 نقش مهمی در بیماری های خود ایمن دارد. هدف از این پژوهش، بررسی ارتباط احتمالی عفونت pneumonia chlamydia بر سلول های th17 در آزاد سازی il-17 در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس و همچنین بررسی تاثیر ویتامین d بر روی میزان igg و il-17 می باشد. در این پژوهش، 121 نمونه سرم شامل 50 نمونه از بیماران مبتلا به ms، 50 نمونه از افراد مبتلا به سایر بیماریهای عصبی (ond) و 21 نمونه از افراد سالم مورد بررسی قرار گرفت. جهت بررسی ارتباط بیماری ms و سابقه عفونت با pneumonia chlamydia میزان igg و igm علیه آنتی ژنهای این باکتری و همچنین بررسی سطح il-17 در سرم از طریق آزمون الایزا مورد بررسی قرار گرفت. برای انجام محاسبات آماری از آزمونهای mann-whitney و اسپیرمن استفاده شد. نتایج بدست آمده از آزمون الایزا با آزمون mann-whitney نشان دهنده تفاوت معناداری در میزان il-17a بین افراد بیمار و افراد سالم بود (05/0= <, ?03/0= p value) ولی از نظر میزان igg علیه chlamydia در افراد بیمار و ond تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0=?,<7/0=p value). سطح igm بصورت کیفی مورد بررسی قرار گرفت و مشاهده شد که تنها 1 بیمار از 50 بیمار دارای igm مثبت بود. ارتباط بین سطح il-17a و میزان igg علیه pneumonia chlamydia با آزمون اسپیرمن مورد بررسی قرار گرفت و مشاهده شد که هیچ رابطه معناداری بین il-17 و igg وجود ندارد. از نظر آماری با توجه به معنادار بودن نتایج بدست آمده از ارتباط بین سطح il-17a در افراد مبتلا به ms و افراد سالم، می توان میزان il-17a بعنوان یک عامل تشدید کننده در علائم کلینیکی بیماران مبتلا به ms تلقی کرد. نتایج بدست آمده از آزمون الایزا با آزمون wilcoxon مورد بررسی قرار گرفت و تفاوت معناداری از نظر تاثیر ویتامین d بر روی میزان igg بر روی افراد بیمار مشاهده شد (05/0= <, ?0= p value) و نیز از نظر il-17 تفاوت معناداری مشاهده شد (05/0= <, ?04/0= p value). با توجه به معنادار بودن نتایج، پی می بریم که تجویز ویتامین d بعنوان مکمل به بیماران می تواند در کم کردن شدت پاتوژنز و درمان بیماریهای خود ایمنی مطرح باشد. همچنین ویتامین d قابلیت متعادل کردن پاسخ های ایمنی ذاتی و اکتسابی را نیز دارد.